"[...] Η πολιτική γελοιογραφία είναι ένας χώρος παρθένος για τον ερευνητή του τόπου μας. Ειδική βιβλιογραφία δεν υπάρχει. Το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχουν ούτε "πρωτότυπα" ούτε μαρτυρίες. Η έρευνα της ελληνικής πολιτικής γελοιογραφίας άρχισε και σταμάτησε στον Θέμο Άννινο. Όσοι μελετητές γύρισαν το κεφάλι τους πίσω από ευσυνειδησία ερευνητή, το ξαναγύρισαν με αηδία εμπρός, συμπληρώνοντας σε μερικές αράδες την απέχθειά τους.

Οποία βεβήλωσις της ευπρεπείας! Ακριβώς όπως έγινε τα πρώτα χρόνια με τον Καραγκιόζη και με τον Θεόφιλο. Εκείνοι όμως, έστω και αργά, βρήκαν κάποια θέση στις μόστρες του λαϊκού μας πολιτισμού. Η λαϊκή πολιτική μας γελοιογραφίας, αν και προχωρημένη έκφραση στο χώρο του δυναμικού προβληματισμού και της σάτιρας, με την πραγματική σημασία της λέξης, όχι μόνο στο μουσείο του λαϊκού μας πολιτισμού δε βρήκε θέση, αλλά ούτε στα ράφια της βιβλιοθήκης δε σώθηκε ο λαϊκός Τύπος, που από μια εποχή και πέρα έγινε ο φορέας της. Σε σπάνιες περιπτώσεις ο λαϊκός σατιρικός Τύπος έχει διασωθεί σε "πλήρεις σειρές". Επί δέκα χρόνια συναρμολόγησα σκόρπιες χρονολογίες από βιβλιοθήκη σε βιβλιοθήκη κι από πόλη σε πόλη. Εξετάζοντας μάλιστα την αρχαιοελληνική καταγωγή του είδους, εύκολα διαπιστώνει κανείς πόσο άσκοπα σπαταλά το χρόνο του ακολουθώντας τ' αχνάρια των "μαρτυριών". Έτσι ψαχουλευτά κι αβέβαια, βρήκα μια άκρη στην έρευνα, που αν δεν είναι ολοκληρωμένη, είναι όμως αρχινημένη για τον επόμενο ερευνητή. Εμένα άλλωστε με προστατεύει το άλλοθι της πρωτιάς". (σ.10)